சிறுமை நமக்குஒழியச் சேட்சென்றார் உள்ளி
நறுமலர் நாணின கண்.
To lift from want he left me afar
His thought makes my eyes blush the flower. 1231
நயந்தவர் நல்காமை சொல்லுவ போலும்
பசந்து பனிவாரும் கண்.
My pale tearful eyes betray
The hardness of my husband, away. 1232
தணந்தமை சால அறிவிப்ப போலும்
மணந்தநாள் வீங்கிய தோள்.
These arms that swelled on nuptial day
Now shrunk proclaim "He is away". 1233
பணைநீங்கிப் பைந்தொடி சோரும் துணைநீங்கித்
தொல்கவின் வாடிய தோள்.
Bracelets slip off the arms that have
Lost old beauty for He took leave. 1234
கொடியார் கொடுமை உரைக்கும் தொடியொடு
தொல்கவின் வாடிய தோள்.
Bereft of bracelets and old beauty
Arms tell the cruel's cruelty. 1235
தொடியொடு தோள்நெகிழ நோவல் அவரைக்
கொடியர் எனக்கூறல் நொந்து.
Arms thin, armlets loose make you call
My sire cruel; that pains my soul. 1236
பாடு பெறுதியோ நெஞ்சே கொடியார்க்கென்
வாடுதோள் பூசல் உரைத்து.
Go and tell the cruel, O mind
Bruit ov'r my arms and glory find. 1237
முயங்கிய கைகளை ஊக்கப் பசந்தது
பைந்தொடிப் பேதை நுதல்.
The front of this fair one O paled
As my clasping arms loosed their hold. 1238
முயக்கிடைத் தண்வளி போழப் பசப்புற்ற
பேதை பெருமழைக் கண்.
Cool breeze crept between our embrace
Her large rain-cloud-eyes paled at once. 1239
கண்ணின் பசப்போ பருவரல் எய்தின்றே
ஒண்ணுதல் செய்தது கண்டு.
Pale eyes pained seeing the pallor
Of the bright forehead of this fair. 1240